Parafia

Lutcza, o pierwotnej pisowni Lustscha, założona została przed rokiem 1390. Już w roku 1390, Król Władysław II (Jagiełło), pismem datowanym w Skokach, w Święto Franciszka (5 X), podejmuje decyzję o przeniesieniu Czadorowi z Potoka wsi Prochnya, Wuzne, Babice, Slunki ,Minussiznow, Lustscha, Domaradz in Sandomiriensi, Sadowe, Potok et Blynow z prawa polskiego na magdeburskie. Decyzja przez tegoż Króla została zatwierdzona w Krakowie w wigilię Tomasza apostoła (20 X) na prośbę Stanisława Procheńskiego z rodu Gryfitów. Dziedzicem Lutczy (Luthczy) wg.  Długosza był Jakub Czepielowski z herbu Gryff. W pierwszej połowie XV w. dziedzicami Lutczy byli Andrzej i Jakub, bracia rodzeni niedzielni (tzn. bez rozdziału, na wspólnym majątku). Gryfitą zwał się również Czador z Potoka, który pismem datowanym na < … quarta feria post festum Pasche sub anno Domini millesimo ccc nonagesimo secundo >, ( w Środę po Święcie Paschy – 17 IV 1392) powierzył swemu zaufanemu Mikołajowi Besseger ulepszenie dziedzictwa (stanu posiadania) we wsi Lutcza nad rzeką Stobnycza. Interesującą dla nas jest informacja z wyżej cytowanego dokumentu o < possidere et pro ecclesia ibidem unum mansum … > – wniesieniu do bezpłatnego posiadania jednego obszaru ziemi pod potrzeby kościoła. Nie do końca wiemy, czy tenże już kościół istniał, a grunt miał służyć jako zabezpieczenie utrzymania, czy też na wydzielonym obszarze miał być dopiero zbudowany.
         Pierwszy przekrój organizacji dziekanalnej w całej diecezji (wówczas krakowskiej) podaje rejestry Świętopietrza i dziesięciny papieskiej z lat 1325 – 1358, w którym to przekroju Lutcza nie występuje. Okręg parafialny za czasów Długosza dotyczył Luthczy, Zakobila i Greszny (czyli Krasnej). Parafia została ufundowana przez Domaradzkich z Gryfitów i jest wymieniona 24 I 1442 roku.